Ik ben vaak het braafste meisje van de klas. Daar is op zich niets mis mee. Ik ben daar een heel eind meegekomen in mijn leven. Maar ik merk dat het etiket me nu niet meer past. Ik kom er niet meer mee verder.
Als braafste meisje deed ik altijd keurig wat er van me werd gevraagd, ik kleurde altijd binnen de lijntjes. Ik zei nooit lelijke woorden, ik was een jaar of tien toen mijn vader het woord gek op een beslagen ruit schreef. Ik voel nog wat ik toen voelde, oho, dat mag niet. En zo heb ik veel dingen niet gedaan. Het kwam niet in me op, om ergens tegenaan te schoppen of het ergens niet mee eens te zijn. Ik bewaarde altijd de lieve vrede en ik wist altijd hoe ik iedereen tevreden kon stellen.
Dat veranderde wel in de loop der jaren, maar je raakt zo’n etiket eigenlijk niet zomaar kwijt.
Het begon zo’n tien jaar geleden, ik ontdekte dat er geen verbinding was tussen mijn hoofd en mijn lijf. Ik vond van alles en wilde dat ook vertellen, maar in een groep hoorde niemand mij, of zag ook niemand mij.
Ik ontdekte door middel van haptonomie dat ik een lijf had, wat ook wat te vertellen had. Aanwezig zijn in mijn lijf, zorgt ervoor dat andere mensen ook mijn aanwezigheid opmerken. Voor het eerst in mijn leven merkte ik dat ik keuzes kon maken.
Wat een openbaring was dat. 10 jaar later ben ik coach, heb ik een eigen onderneming. Maar alleen maar praten doen we niet, want dan verlies je makkelijk de verbinding met je lijf. Ik masseer, werk met essentiële oliën en ik coach. Alle drie vindt ik onlosmakelijk verbonden met elkaar.
Je lijf heeft jou wat te vertellen, wil je leren luisteren? Wil je net als ik meer verbinding tussen hoofd en lijf, kom dan voor een eerste kennismaking.
Je weet dat je meer verbinding mag maken met je lijf, als je je zelf één van de volgende zinnen hoort zeggen:
- Ik sta altijd aan. Waar zit mijn uit-knop?
- Waarom luistert er niemand naar me?
- Ik voel me zo moe
- Ik moet nog zoveel
- Ik heb geen tijd
- Ik word mega geïrriteerd van mensen die zeggen dat ik dankbaar moet zijn.